1924 r. – Liga Narodów przyznaje półwysep Westerplatte Polsce. Powstają Wojskowe Składy Tranzytowe na Westerplatte dla transportów kolejowych z materiałami wojskowymi importowanymi do Polski. Składnica stała się polską eksklawą na terenie zdominowanego przez Niemcy Wolnego Miasta Gdańska.
Styczeń 1926 r. – na Westerplatte przybywa pierwsza polska jednostka wartownicza. Składnicę ogrodzono murem z czerwonej cegły, wybudowano nowe obiekty portowe i magazynowe.
Od 1933 roku rozpoczyna się budowa systemu fortyfikacji stałych: cztery wartownie z zakamuflowanymi piwnicami wyposażonymi w stanowiska dla ciężkich karabinów maszynowych, umocnione stanowiska w piwnicach willi podoficerów oraz w specjalnie zaprojektowanym na potrzeby Składnicy nowoczesnym budynku koszar odpornym na uderzenia bomb.
Powstaje też system wysuniętych umocnień terenowych (placówki Wał, Prom, Fort, Deika, Elektrownia, Przystań, Łazienki) okalających centralnie położone Koszary. Precyzyjnie zaprojektowany system obrony pozwala na zadanie dużych strat Niemcom w dniu ataku na Składnicę.
Dowódcą załogi Westerplatte był mjr Henryk Sucharski, a jego zastępcą kpt. Franciszek Dąbrowski. Na Westerplatte były 4 betonowe wartownie i przystosowane do obrony koszary oraz willa podoficerska w sierpniu zostały zbudowane umocnienia polowe.
